Kâr yağdı...Her yer beyazlara büründü...

Oyunlar oynadık , güldük , eğlendik...

Yağan karla elbiselerimizden ziyade ruhlarımızı ıslattık , serinlettik...

İşine , ekmeğine ziyanı olanların dahi yağan kara bu denli sevindiğini...

Her insanımızın bu kadar çok mutlu olduğunu görmek çok güzelmiş.

Güzel de dostlarım...!

Neden dağlar kadar sevinçliyiz?

Yoksa  kaybettiğimizi mi bulduk..?

Kaybederken kabahatin bizde olduğunu bildiğimizden mi ?

Bence öyle...

Lakin hepimiz biliyoruz ki ;

Aslında tam da bulamadık...

Varlığın kıymetini çok az  insan bilir...

Ben bilmem mesela...!

Öyle yalandan tebessümler, hovunu alana...

Zamanı doldurana...

Yorulana kadar sevgiler / ilgiler değildir kıymet bilmek..!

Orası esasen işini görene kadar ihtiyacı gidermektir..!

Kıymet vermek, fedakârlık göstermektir.

Kaybedince özlemek değildir...!

Ardından üzülmek / yakarmak/ ağlamak  değildir..!

Kavuşunca deliler gibi sevinmek de değildir...

Piyangodan kazananlar da çılgınca sevinirler...

Çünkü bir avuç yemle...anladınız siz onu..!

Velhasıl dostlar kaybetmemek için ...

Varlığın kıymetini bilmeliyiz.

En çok da insanın kıymetini..

Yaşarken lüzumsuz  gördüklerimi..

Hatta ölsün  dediklerimi gözlerim arar oldu..

Halbuki onlara yaşarken değer verseydim..

Ellerinden tutsaydım...

Sevgimi paylaşsaydım...

Çok daha iyi olmaz mıydı ?

Evet dostlarım hala kar yağıyor...

Ellerimizi yukarı kaldıralım..

Avuçlarımızı açıp...

Düşen kar tanelerine dokunalım...

Kapatmayalım gözlerimizi...

Gözlerimizin pınarlarına değsin ...

Islanmış kirpiklerimizle,  vursun göz kapaklarımız huzurun kıyılarına...

Vursun ki coşsun düşünceler...

Ve aklın sesini duyalım...

Kaybedince...

Özlemin , hasretin ilhamıyla değil...

Varlığın,  varlığını fedakarlıklarla koruyacağımızı bilelim